De tafelbergen en vreemde rotsen van het Elbezandsteengebergte zijn beroemd. Maar de romantiek is thuis in de dalen, valleien en ravijnen. Langs kabbelende beekjes en bemoste rotsen laat de regio zich van zijn beste kant zien.
Oh, nu zijn we waarschijnlijk midden in de bijeenkomst van bosgeesten beland. Het is makkelijk voor te stellen dat er tot nu toe dwergen, elfen, feeën, zeemeerminnen en trollen waren waar nu ontelbare stenen torentjes in gaten in de rotsen en op keien staan. Ze houden zich waarschijnlijk schuil in hun camouflage totdat wij indringers eindelijk verder trekken. In ieder geval is de tijd en plaats ideaal voor een ontmoeting met deze schuwe wezens. De Gautschgrot niet ver van Hohnstein is nu, op een vroege julimorgen, een magische plek. En we hebben hem helemaal voor onszelf.
Zo'n 20 meter hoge rotswanden vormen een natuurlijk amfitheater, een verrassend dramatisch hoogtepunt aan het einde van een overwoekerd pad. De indrukwekkende formatie, waar we ons klein voor voelen, dwingt respect af en gedempte stemmen. Alleen het kabbelen van het beekje, dat na regenval verandert in een bulderende waterval en in sommige winters bevriest tot een monumentale ijskolom, verlevendigt de stilte.
De eenzaamheid is de beloning voor de vroege start. De magie van de nacht, waarvan de laatste resten nog als ochtendnevel tussen de bomen hangen, zal snel helemaal verdwenen zijn. En het sprookjesachtige rijk wordt weer helemaal omgetoverd tot het Nationaal Park Sächsische Schweiz, dat zich openstelt voor natuur- en bosliefhebbers, wandelaars en trekkers. De zoektocht naar romantiek, naar het griezelig mooie, heeft ons hier gebracht. En het lijkt erop dat we beide prompt hebben gevonden. Onze wandeling brengt ons van de kasteelstad naar het Polenztal en dan omhoog naar het Brand rotsplateau, het "balkon van Saksisch Zwitserland". We hebben een kleine omweg gemaakt naar de Gautschgrot.
De dalen en ravijnen van het Elbezandsteengebergte vormen de tegenpool van de spectaculaire rotsformaties, de tafelbergen, basaltkegels en uitzichtpunten. Bastei, Königstein, Lilienstein, Pfaffenstein en Schrammsteine zijn beroemde kalendermotieven en populaire excursiebestemmingen. In vergelijking hiermee leiden de Grounds een schimmig bestaan. Dit komt omdat hun werkelijke charmes moeilijk of onmogelijk op een foto vast te leggen zijn. De bergen maken ook indruk op foto's en schilderijen dankzij hun opvallende esthetiek. Het terrein daarentegen heeft vooral effect door de verscheidenheid aan zintuiglijke indrukken die je alleen ter plekke kunt ervaren: de koelte van de lucht, de geur van het bos, het ruisen van de beekjes.
Wandelen op het terrein is iets voor fijnproevers - en bijna het hele jaar door een genot. Oplettende wandelaars zullen ontdekken dat elk terrein, elke vallei en elke kloof zijn eigen signatuur heeft, zijn eigen onmiskenbare karakter.
Dat ervaren wij ook tijdens onze tocht. De Schindergraben, die Hohnstein met het Polenztal verbindt, is ruig, wild en mooi. Verschillende bruggetjes leiden over de kristalheldere stroom. Educatieve borden langs de weg vertellen ons onder andere dat de bodemflora rijker is aan soorten dan gebruikelijk in het zandsteen en dat hier zeldzame varensoorten en een bijzonder groot aantal mossen en korstmossen gedijen. Dat maakt de lucht hier waarschijnlijk zo onbeschrijflijk lekker.
Vanaf de Schindergraben bereiken we het Polenztal. Het is bijna alsof je van een junglepad een promenade oploopt. Was het pad daarnet nog schaduwrijk en hobbelig, nu is het zonnig, breed, vlak en gezinsvriendelijk. De indrukwekkende rotswanden liggen hier ver uit elkaar. De aardachtige geur aan het begin gaat al snel over in milde, bosrijke lucht. De Polenz heeft een schilderachtige vallei en een brede, vlakke bedding gecreëerd. Vandaag glinstert de beek vredig en uitnodigend in de ochtendzon. De weelderig groene en dichtbegroeide rotshellingen aan de noordoostkant zijn fascinerend. Gezonde mossen, varens, grassen, struiken en bomen worden overvloedig gevoed door het zachtjes en voortdurend druppelende water. De prachtige vallei is sinds 1940 een natuurreservaat. Waterspreeuwen, grauwe en grijze kwikstaarten, vleermuizen en vlinders voelen zich hier thuis. De weiden met moerasparelmoervlinders in het noordelijke deel van het Polenztal zijn beroemd tot ver buiten de regio. Ze vormen een van de grootste wilde populaties van de klokjesbloem in heel Saksen. De bloei tussen begin maart en begin april trekt elk jaar toeschouwers van heinde en verre naar de regio.
Kort na de historische molen van Waltersdorf met zijn gezellige biertuin steken we de beek over en verlaten we al snel het dal in de richting van Brand. Het pad leidt ons door de Schulzengrund. De klim is ononderbroken maar draaglijk. Tussen de Polenz en het rotsplateau liggen immers bijna 180 hoogtemeters. Als we na ongeveer 15 minuten even pauzeren, beseffen we plotseling hoe onuitsprekelijk stil het om ons heen is geworden. Ergens, ver weg, slaat een merel alarm, de bladeren ritselen zachtjes, een paar insecten zoemen. Voor de rest absolute stilte.
Voor stedelingen is dit een sensatie. We worden spontaan verliefd op dit onopvallende plekje in het Elbezandsteengebergte. En het idee van het nationale park openbaart zich aan ons in al zijn wonderbaarlijke omvang. Hier in het kerngebied ervaren we het nationale park niet alleen als een beschermd gebied voor bedreigde diersoorten, maar ook als een oase voor bedreigde sensaties. Waar het lawaai van de vooruitgang is verstomd, kunnen we weer luisteren naar de stille geluiden van essentie.
Blij en tevreden komen we eindelijk aan bij de Brand, waar de eerste dagjesmensen al plaatsnemen voor de lunch. Hier worden we weer getrakteerd op een prachtig panoramisch uitzicht over het Polenztal, waar we nog even van genieten voordat we de terugweg naar Hohnstein aanvatten. We hebben nu geen zin in de drukte. We genieten liever nog wat langer van de natuurbeleving. Het laatste deel van de rondwandeling is een breed, verhard bospad zonder noemenswaardige hellingen. Bij de parkeerplaats en bushalte Eiche is de cirkel weer rond.
Een paar dagen later vernemen we dat er mensen zijn die er heilig van overtuigd zijn dat er in het Elbezandsteengebergte talrijke zogenaamde "krachtplaatsen" zijn, plaatsen waar de "energie van de aarde" geconcentreerd is en de natuurbeleving bijzonder intens zou zijn. Als dit waar is, dan hebben we er een paar ontdekt tijdens onze wandeling.
